ayıranlara kendini duyurmak istercesine ağlıyordu. Kimdi bu bebek? Daldığım düşüncelerin içinde
irkildim. Hemen önümde daha gençliğini baharında 19 yaşında bir kadın yerde tekmeleniyordu.
“Hamileyim vurma!” feryadı sardı odamı. Karanlığın içinden çıkan polisler tekmeler savuruyordu.
Hırsıyla,nefretiyle bir canı öldürüyordu hamileyim feryadını duydukça daha da sertleşiyordu darbeleri.
Akan kana takıldı gözüm. Bir bebek ölüyordu. Onu bir kutuya koydular,yaşama hakkını elinden
almışların ellerinde sonsuzluğa gitti bebek,bebeğimiz. Doğabilseydi? Annesinin kucağına varabilseydi
hikayesinde,böyle bitmeseydi. Gözyaşlarım aktı,derin bi sessizlik ve karanlık kapladı odayı. Yarını
çaldılar dünden. Uyandım,gözlerimde yaş,kalbimde derin bir sızıyla. O hazin olay geldi aklıma..
Hatırlayanlar bilir kurgulanmış bu hikayenin aslını. Bir eylemde polis şiddetiyle annelik hakkının
elimizden alındığı o günü hatırlayalım,unutmayalım ki kalbimiz kurumasın. Unutmayalım ki sokaklara
çıktığımızda,alanlarda haykırdığımızda bebeğimiz bize bulutlardan bakarken yalnız kalmasın.
Anneliğini elinden alanlara inat annemizi de temsil edelim meydanlarda. Kim bilir belki yanınızdan
geçen yirmili yaşlardaki genç o’dur. O anne, o çalınmış hayatın sahibi. Sonsuz sevgimle sarılıyorum
sana anne,unutmadım seni,kurumadı kalbim.
vurulmuşum
düşüm, gecelerden kara
bir hayra yoranım çıkmaz
canım alırlar ecelsiz
sığdıramam kitaplara
şifre buyurmuş bir paşa
vurulmuşum hiç sorgusuz, yargısız
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder